تست پرش عمودی

تست پرش عمودی (پرش سریع، جهش عمودی)

تست پرش عمودی تست قدرت پایین تنه است. این آزمایش برای اولین بار حدود 100 سال پیش توصیف شد (Sargent، 1921). روش زیر روش مورد استفاده برای اندازه گیری مستقیم ارتفاع پرش عمودی پرش را توصیف می کند. روش های دیگری مانند استفاده از سیستم های زمان بندی وجود دارد که زمان پرش را اندازه گیری کرده و ارتفاع پرش عمودی را از آن محاسبه می کند.

هدف تست پرش عمودی:

اندازه گیری قدرت عضلات پا

تجهیزات مورد نیاز تست پرش عمودی:

نوار اندازه گیری یا دیوار علامت گذاری شده، گچ برای علامت گذاری دیوار (یا Vertec یا تشک پرش).

پیش آزمون:

مراحل آزمون را برای آزمودنی توضیح دهید. انجام غربالگری خطرات سلامتی و کسب رضایت آگاهانه. فرم ها را تهیه کنید و اطلاعات اولیه مانند سن، قد، وزن بدن، جنسیت، شرایط آزمون را ثبت کنید. گرم کردن مناسب را انجام دهید.

روش تست پرش عمودی:

ورزشکار به پهلو روی دیوار می ایستد و دستش را نزدیک به دیوار بالا می برد. با صاف نگه داشتن پاها روی زمین، نقطه نوک انگشتان علامت گذاری یا ثبت می شود. به این ارتفاع رسیدن ایستاده می گویند. سپس ورزشکار از دیوار فاصله می‌گیرد و با استفاده از هر دو دست و پا به صورت عمودی تا جایی که ممکن است می‌جهد تا بدن را به سمت بالا پرتاب کند.

تکنیک پرش می تواند یا نمی تواند از یک حرکت متقابل استفاده کند . سعی کنید دیوار را در بالاترین نقطه پرش لمس کنید. تفاوت فاصله بین ارتفاع رسیدن ایستاده و ارتفاع پرش امتیاز است. بهترین از سه تلاش ثبت شده است.

تغییرات:

تست پرش عمودی را می توان با استفاده از دستگاه تخصصی به نام Vertec نیز انجام داد. روش استفاده از Vertec بسیار شبیه به آنچه در بالا توضیح داده شد است. ارتفاع پرش را می توان با استفاده از یک تشک پرش که جابجایی باسن را اندازه گیری می کند، اندازه گیری کرد. برای دقیق بودن، باید اطمینان حاصل کنید که پاها روی تشک با پاهای تقریباً دراز کشیده شوند. ارتفاع پرش عمودی را می توان با استفاده از تشک زمان بندی نیز اندازه گیری کرد. تست پرش عمودی معمولاً با یک حرکت متقابل انجام می شود، جایی که بلافاصله قبل از پرش زانوها خم می شوند.

این آزمایش را می‌توان به‌عنوان پرش اسکات، از حالت خم شدن زانوها شروع کرد. تغییرات دیگر تست انجام تست بدون حرکت بازو (یک دست روی ران، دست دیگر بالای سر بلند شده) برای ایزوله کردن عضلات پا و کاهش تاثیر تغییرات در هماهنگی حرکات بازو است. این تست همچنین می تواند از روی یک پا، با یک گام به سمت پرش، یا با دویدن از دو پا یا یک پا، بسته به ارتباط با ورزش درگیر انجام شود.

امتیاز دهی:

ارتفاع پرش معمولاً به عنوان امتیاز مسافت ثبت می شود. جدول هنجار تست پرش عمودی را ببینید تا امتیازات را ارزیابی کنید. برای اطلاعات بیشتر، منتخبی از نتایج تست پرش عمودی را ببینید. همچنین امکان تبدیل ارتفاع پرش به امتیاز توان یا کار وجود دارد.

مزایای تست پرش عمودی:

این تست ساده و سریع انجام می شود.

معایب تست پرش عمودی:

تکنیک در به حداکثر رساندن امتیاز شما نقش دارد، زیرا سوژه باید زمان پرش را به گونه ای تنظیم کند که دیوار در اوج پرش مشخص شود.

نظرات:

ارتفاع پرش می تواند تحت تأثیر میزان خم کردن زانوهای خود قبل از پریدن و استفاده مؤثر از بازوها باشد. این آزمون گاهی اوقات به اشتباه به عنوان تست “گروهبان” یا “سرجنت” نوشته می شود.

تاریخچه تست پرش عمودی:

این روشی که در بالا برای اندازه گیری ارتفاع پرش عمودی یک فرد توضیح داده شد، گاهی اوقات به عنوان پرش سارجنت شناخته می شود که به نام دادلی سارجنت، که یکی از پیشگامان تربیت بدنی آمریکا بود، نامگذاری شده است.

مرجع: Sargent, D.A. تست فیزیکی یک مرد. بررسی تربیت بدنی آمریکا، 26، 188-194. (1921)

تست های مشابه تست پرش عمودی:

به زودی تکمیل می شود

منبع